Beeldbepalend 278

Wageningen – Het Depot

Woensdag 2 oktober 2024

Bij het noemen van de naam Wageningen wordt al snel vooral gedacht aan een drietal onderwerpen: de berg, studie en de Tweede Wereldoorlog. Allereerst uiteraard de Wageningseberg, een stuwwal aan de zuidzijde van de Veluwe. In 1876 is in Wageningen de Rijkslandbouwhogeschool opgericht die via de naam Landbouwhogeschool (1918) en Landbouwuniversiteit (1986) sinds 2016 de Wageningen University & Research heet. En tenslotte kom ik uit bij Hotel De Wereld waar op 5 mei 1945 de capitulatie door de Duitsers is getekend.

In deze aflevering neem ik u mee door Het Depot en start bij Floris Brasser. Deze kunstenaar is in 1957 geboren en heeft zijn opleiding genoten aan de Academie voor beeldende kunsten in Arnhem en aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Zijn werk is niet alleen in ons land te zien, maar ook in Liechtenstein, Duitsland, Tsjechië en Zwitserland.

Het eerste werk heeft de titel Double Dick meegekregen en is in 2017 gemaakt uit perenhout. Hout is het materiaal waarmee Brasser graag werkt. De kunstenaar gebruikt zelden een vastomlijnd plan of idee en onderzoekt zijn materiaal, kijkt wat mogelijk is, wat wel en wat niet kan. Zo is ook dit werk met dubbelzinnige titel ontstaan.

Met Pépé (Pierre Paul) Grégoire (1950), die zijn atelier heeft in Laren, kom ik al snel bij een tweede bijzondere kunstenaar van wie ik eerder in Beeldbepalend werk heb laten zien. Grégoire speelt graag met tegenstellingen, glad contra ruw en hard tegen zacht. Hij wil het publiek prikkelen met zijn kunst, grijpt terug op Griekse en Romeinse figuren en geeft de eigen fantasie van de kijker alle ruimte.

Neem het 3,50 meter bronzen Happy View. Dit kunstwerk is gemaakt in 2005 en bestaat uit een serie van acht exemplaren. Ik pak een paar details uit dit werk en begin met de opvallende rode kleur aan de binnenzijde van de afgevlakte arm.

Maar draait het daarom bij dit kunstwerk, dat vlakke ten opzichte van het ronde, of gaat het om de hand, de vingers die de geheven tenen van de voet omvatten. Een voet aan het uiteinde van een omhooggestoken been.

Met het borstbeeld Linnaeus van Jannie Kruijer beland ik even in rustig, klassiek vaarwater. Janneke Ducro-Kruijer is in 1925 geboren in Velsen en in 1968 in Haarlem overleden. Het beeld is in 1946 geplaatst op een sokkel van Zweeds marmer uit de geboortestreek van Linnaeus, een arts, geoloog, plantkundige en zoöloog. Binnen het aboretum De Dreijen heeft dit kunstwerk in 2011 een nieuwe plek gekregen.

Met After kom ik terug bij de maker van het door mij als eerste getoonde beeldwerk. Floris Brasser maakte opnieuw gebruik van de grote hoeveelheid hout bij zijn atelier in Vorden. Ditmaal pakte hij walnoot en creëerde een sculptuur van ruim 3,5 meter.

Het beeld bestaat niet uit één stuk hout maar Brasser gebruikte hier meerdere stukken voor. Daardoor krijgt de bewegende figuur ook een bijzondere basis. Maar ook de vreemde torso, het afgeplatte hoofd en afgehakte armen laten mij achter met genoeg vraagtekens over wat de kunstenaar hier wil zeggen.

De naam van Joost Barbiers zult u nog vaker tegenkomen in afleveringen over Het Depot. Deze kunstenaar is in 1949 geboren in Velsen en in 2015 overleden in Amsterdam. Hij studeerde aan de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam bij onder andere Cor Hund en Theresia van der Pant.

Barbiers had zijn atelier in Ouderkerk aan de Amstel en werkte aanvankelijk vooral met marmer en kalksteen, later begon vaker met een hardere granietsoort te werken. Vooral het ‘werkbezoek aan het Kroatische eiland Brac is daarbij van invloed geweest. ‘Je merkt hoe er met steen geleefd wordt en je hebt het idee dat je een tijd deel uitmaakt van die maatschappij. Beeldhouwkunst was iets positiefs en alles ging over steen’, verklaarde de beeldhouwer.

Geldt dat ook voor Zonnewijzer? Dit granieten kunstwerk uit 2014 toont totaal anders dan veel van zijn andere werk en toch zit er een overeenkomst in vormen en de gespletenheid waardoor de zon een streepje voor heeft op de rest.

Vergelijkingen zijn niet altijd correct want als ik het afsluitende kunstwerk neem dan zit er in de titel wel een overeenkomst: tijd. Time is on my side is in 2010 door Joost Barbiers gemaakt uit graniet. En als ik toch aan het schrijven ben over vergelijkingen dan denk ik ook aan Het muziekdraadje, immers het is ook de titel van een lied dat weliswaar niet is geschreven door maar wel is uitgevoerd door The Rolling Stones.

Het werk past in zijn manier van denken. ‘Je hebt tenslotte zoveel tijd, je mag best denken, vanuit dat denken evolueert wat je maakt.’ Mogelijk ziet u hetzelfde als ik, de vorm van een zandloper. En dat sluit weer aan bij de tijd.

Bovenin is een kom gemaakt waarin (regen)water wordt opgevangen. Dat vocht zorgt weer voor een spiegeling die mede door helderheid en lichtval steeds verandert. Een bespiegeling in denken en uitwerking, die iedere keer anders en voor iedereen ook anders is.

  

mijn tijd

 

gek word ik ervan

het water druppelt

op mijn hoofd

laat sporen achter

 

het zand glijdt

door mijn vingers

en hoopt zich op

 

stenen rollen

onder mijn voeten

terwijl mijn tijd

naar de einder tikt

 

Opa IJsbeer

 

Verantwoording

1.       1. Inleiding – wikipedia

2.       2. Double – florisbrasser.com – hetdepot.nl

3.       3. Happy – pepegregoire.nl – hetdepot.nl

4.       4. Borstbeeld – wikipedia – beeldenvanwageningen.nl

5.       5. After – florisbrasser.com

6.       6. Zonnewijzer – wikipedia – hetdepot.nl

7.       7. Time – hetdepot.nl