Beeldbepalend 226

Amsterdam ArtZuid 2023 deel 8

Woensdag 4 oktober 2023

Gaan kunst en sport hand in hand vraag ik mij regelmatig af. Niet altijd, maar er zijn soms overeenkomsten en overlappingen. Beide zijn onder andere bedoeld om mensen te laten genieten, waarbij creativiteit een belangrijke rol speelt. Dat kunst alleen voor een elitair gezelschap is en sport de massa in bedwang moet houden zijn achterhaalde stellingen. Als sportliefhebber geniet ik met volle teugen van deze editie van ArtZuid in Amsterdam, waarbij ik getrakteerd word op zowel eenvoud als ingewikkelde constructies.

Vandaag de achtste en tevens laatste aflevering van deze editie, waarbij ik mijn route vervolg langs de Apollolaan in de richting van het Muzeplein. Another Blòki in the Wall is een samenwerkingsverband tussen de kunstenaars David Bade en Tirzo Martha, van wie ik beiden al tijdens een eerdere Biënnale kunst heb gezien.

De twee kunstenaars werken graag samen met kwetsbare groepen jongeren en hebben op Curaçao in 2006 het Instituto Buena Bista voor hedendaagse kunst gericht. Dat geldt als vooropleidingstraject voor lokaal jeugdig talent.

Voor ArtZuid hebben zij dit werk samen gemaakt. Met de wankele muur en de moeizaam balancerende figuur geven zij commentaar op de pijnpunten binnen de huidige maatschappij. ‘Een steentje (blòki) bijdragen is het minste en het meeste wat wij als kunstenaars kunnen doen voor de samenleving’, heeft het duo aan de organisatie laten weten.

Willem Harbers (1967) heeft gestudeerd aan de Academie van Beeldende Kunsten in Rotterdam, de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam en de Academia di Belle Arti in het Italiaanse Carrara. Zijn kennis geeft hij zelf weer door als docent.

Met het gifgroene en rode Girosplode stelt Harbers belangrijke vragen over het omgaan van de mens met de natuur. Voor zijn in 2021 vervaardigde object heeft de kunstenaar gebruik gemaakt van oude waterleidingen. Probeer eens een plant te zien in zijn installatie, een plant die de ruimte zoekt en bloeit.

In de vorige aflevering van ArtZuid heb ik al werk van de Belgische Liesbeth Henderickx laten zien. Haar Kariatide is afkomstig uit 2015 en is net als het eerdere Hestia een eindexamenwerk van Henderickx. In de klassieke oudheid stelde een kariatide een vrouwenfiguur voor, die in de bouwkunst dienst deed als pilaar.

De kleur blauw, ja bij Blue is die kleur inderdaad aanwezig. Dit stalen kunstwerk is in 2014 gemaakt door Roland de Jong Orlando. Deze Nederlandse kunstenaar is in 1961 geboren in Schijndel en heeft gestudeerd aan de Hogeschool voor de Kunsten in Amsterdam.

Zijn stijl staat bekend als Concrete Kunst, een internationale stroming die zijn naam dankt aan een manifest uit 1930. Ritme, harmonie, symmetrie, opbouw en ontwikkeling zijn voor De Jong Orlando belangrijke aspecten. Hij onderzoekt naar de mogelijkheden van combinaties waardoor soms nieuwe vormen ontstaan. In een aflevering over Heerhugowaard heb ik zijn Vrij als een vogel – Vogelvrij laten zien.

Waar de tentoonstelling aan de Apollolaan officieel begint, sluit ik mijn wandeling langs deze laan af met het gekooide Trashstone 531, maar dat betekent nog niet het einde van deze serie. In 1989 startte de Duitse kunstenaar Wilhelm Mundt (1959) met zijn serie Trashstone een reeks die al bijna achthonderd objecten telt. De stukken worden gevormd door afval, soms in combinatie met persoonlijke voorwerpen die door Mundt met tape aan elkaar zijn geplakt, waarna hij het geheel met polyester en verharder bewerkt alvorens het te polijsten, waardoor het een natuurlijke vorm krijgt.

Via de Hobbemakade wandel ik naar het Museumplein waar Zit staat. Dit zittende mannetje herken ik inmiddels als een product van Erik Buijs, die ook op het Museumplein een plekje heeft gekregen. Ook voor dit kunstwerk heeft Buijs isolerend piepschuim, polyester en polyurea gebruikt.

Het kunstwerk is door de Nederlandse kunstenaar dit jaar gemaakt en al menig bezoeker van het plein heeft een selfie met het mannetje gemaakt of heeft zich laten fotograferen met dit object.

Vlakbij het Rijksmuseum zie ik ook nog Stoer staan en ook dit nodigt uit om ermee op de plaat te gaan. Ondanks dat het niet tot de tentoonstelling van ArtZuid behoort neem ik het mee en sluit er deze editie zelfs mee af. Het is gemaakt door de Libanese kunstenaar Bilal Chahal (1978) die hiermee ‘op een subtiele en humorvolle wijze het onderwerp gender en identiteit’, benadert. ‘Het doel van het kunstwerk is om bewustzijn en acceptatie te genereren aangaande deze onderwerpen. Tevens zet het aan tot denken wat STOER nu inhoudt.’ Het kunstwerk zwerft sinds 2022 door Amsterdam en heeft voor het op het Museumplein kwam ook nog op het Stadsplein in Amstelveen gestaan.

 

een beetje roest

en hier en daar

wat opgepoetst

 

zo staan zij niet

langer te pronken

langs dat plein

 

waar kunst in

alle talen wordt

gewaardeerd

 

als neutraal

maar vooral

onbevangen

 

STOER

 

Opa IJsbeer

 

Verantwoording

1.       1. Inleiding – eigen informatie

2.       2. Bade en Martha – ArtZuid

3.       3. Harbers – willemharbers.nl

4.       4. Henderickx – ArtZuid

5.       5. de Jong – pulchri.nl

6.       5. Mundt – ArtZuid

7.       7. Buijs – ArtZuid

8.       8. Chahal – bilalchahal.com