Deel 122

 ArtZuid 2021 12

Woensdag 29 september 2021

In de schaduw staan van. Tijdens mijn wandelingen langs de biënnale houd ik soms mijn adem in en voel de wind langs mijn lichaam strijken. Voel de zonnestralen en zie die stralen spelen met de talloze objecten die in Amsterdam bijeen zijn gebracht tijdens ArtZuid 2021. Sommige kunstwerken vallen meer op dan andere, sommige lijken te verdwijnen in het schaduwrijke plantsoen. En toch zijn zij er en zijn er mensen die er naar staan te kijken. Die kunstwerken mag ik vastleggen. Ik ben alweer aan de twaalfde aflevering toe en loop ook ditmaal langs de Apollolaan.

Werk van Armando heb ik al eerder gezien, ook hier op ArtZuid. Deze aflevering start ik met Liegende Gestalt Nr 118. De titel komt mij enigszins vreemd voor. Armando gebruikt de Duitse taal voor zijn sculpturen, maar tussen liggen en liegen zit volgens mij een wereld van verschil.

Ik beperk mij daarom maar tot wat ik zelf zie. Een opgetrokken knie. Een naar beneden geknikt hoofd, waardoor de schouders los van de bodem komen. Het ene gedeelte heeft iets krampachtigs en het andere tekent voor losheid. Herman Dirk van Dodeweerd, de officiële naam van Armando, geeft mij voldoende stof tot nadenken.

Gestalt Nr 97 is evenals het vorige kunstwerk van de hand van Armando. Deze in het Duitse Potsdam overleden kunstenaar heeft dit werk, zoals bijna al zijn sculpturen, eerst geschetst en daarna in klei gemaakt, waar dan een mal van is gemaakt voordat het in brons is gegoten.

Een jaar jonger is Gestalt 98. Dit kunstwerk van zijn hand is uit 2000. Armando heeft bij dit figuur de nadruk gelegd op de benen, die stevig, gespreid op de aarde staan. Het lichaam en het hoofd zijn één. Of neemt de schaduw een loopje met mij.

In 2005 maakte Armando niet alleen het eerste beeld uit deze aflevering maar ook Gestalt Nr 112. Ook in dit bronzen beeld vormt zich een details. En ik kijk vooral naar de neus en zie lege oogkassen staren in de verte.

Misschien heb ik de indruk gewekt dat ik erdoorheen vlieg, mijn verontschuldigingen daarvoor. Na viermaal Armando kom ik bij Li May Saeed terecht. Van haar heb ik deze reeks ook al iets laten zien. Na de donkere kleuren van Armando is het witte Kofi I iets van een totaal andere orde.

Ook dit ietwat mystieke dier is in het brons uitgevoerd. Het dier, want zo mag ik het toch wel noemen, komt sympathiek over, ondanks dat de tanden worden ontbloot. Maar wat is het eigenlijk? Saeed laat dat aan onze verbeelding over. Ik wil het onder de honden scharen, maar staart en oren – of is dat toch iets anders – doen mij denken aan een vogel en een reptiel. Laat ik het maar een geweldige (1,80 meter hoog) kruising van diverse diersoorten noemen.

Ik steek het plantsoen schuin over en krab mijzelf even achter de oren. Een beschilderde dode boom? Het werk is van de Zwitser Ugo Rondinone, geboren in 1964 in Brunnen. Zijn ouders komen uit Italië en zelf woont hij sinds 1998 in New York. Nadat zijn partner was overleden aan aids zocht Rondinone zijn heil in boswandelingen en tekende met Chinese inkt en houtskool boslandschappen.

Het zijn vooral knoestige bomen, verstrengelde takken en slingerende bospaden. ‘Deze landschappen zijn het fundament van mijn werk. Bomen zijn mijn vrienden’, zegt de kunstenaar over zijn werk. Voor het hier gepresenteerde kunstwerk gebruikte de kunstenaar twee olijfbomen, waarvan hij een mal maakte waarna Summer moon door hem in aluminium is gegoten.

De afsluiting is voor een kunstwerk met (weer eens) een lange titel. What holds me back, carries me further is in 2017 gemaakt van brons door de Zweedse Klara Kristalova. Deze kunstenares is in 1967 geboren in Tsjecho-Slowakije. Haar vader is de Tsjechische kunstenaar Eugen Krajcik, dus zij heeft haar creativiteit niet van een vreemde. Kristalova groeide op in Zweden en woont en werkt in Norrtälje, nadat zij had gestudeerd aan de koninklijke kunstcollege in Stockholm.

Kristalova is vooral bekend geworden door haar keramische werk, waarbij zij een verhalenverteller is, ‘die de plasticiteit van de beeldhouwkunst gebruikt om microwerelden te bouwen waar net iets bijzonders is gebeurd of op het punt staat te gebeuren’, zegt kunstcriticus Anders Olofsson over haar werk.

Hier, in het plantsoen tussen struiken en bomen tussen de vele kleuren en vooral het groen, land ik op aarde. Kijk en vergelijk en weet dat er verderop nog meer te zien is. Niet van de kunstenares die een vergelijkend kunstwerk ook van keramiek heeft gemaakt. Maar dat bewaar ik voor een volgende aflevering.

 

de rijen blijven gesloten

 

het volk is getemd

het hoofd belichaamt

de bezielde geest

 

de wil stevig geworteld

de rijen blijven gesloten

binnen de vorm

 

nochtans is er vrede

tussen hem

en zij die worstelen

 

binnen het grote geheel

komt alles samen

en dat is goed

 

Opa IJsbeer

 

Verantwoording

1.       Inleiding – eigen informatie

2.       Armando – ArtZuid

3.       Armando – ArtZuid

4.       Armando – ArtZuid

5.       Armando – ArtZuid

6.       Saeed – ArtZuid

7.       Rondinone – boijmans.nl – ArtZuid

8.       Kristalova – wikipedia