Deel 114

ArtZuid 2021 4

Woensdag 4 augustus 2021

De tentoonstelling ArtZuid in het Amsterdamse stadsdeel Zuid is meer dan een openbare expositie van moderne kunstwerken. Voor sommigen is het ook een uiting van saamhorigheid, hoewel je zoiets in de huidige tijd niet zou verwachten. Voor velen geldt immers vooral het ikke-gevoel, dat zie je soms ook terug in het kijkgedrag van mensen. Er is namelijk een groep die nestelt zich rustig voor iemands neus en trekt zich niets aan van een ander, die – vaak met een andere blik – naar de objecten kijkt. Zelf neem ik de tijd, betreed het gras en klik en klik er vrolijk op los. Op naar de volgende.

De vijfde aflevering open ik met het werk Virgin sun van de Belg Johan Tahon. Werk van deze in 1965 geboren Belg heb ik vorig jaar ook al langs de Minervalaan zien staan. Dit knielende kunstwerk is van brons en door hem gemaakt in 2020. Werk van zijn hand is tot september van dit jaar ook te zien in het museum in Oudenaarde.

Als ik de titel van dit werk zie en naar het gezicht van ‘deze maagd’ kijk, vraag ik mij af of zij misschien net tegen haar zin in ontmaagd is. Doet zij boete? Of is het de vroomheid die eraf spat? Tahon speelt duidelijk met mijn emotie.

Voor ik bij het volgende object in deze expositie kom zie ik Apollo suffering staan. Dit kunstwerk van Arman heeft ook een plekje gekregen in de vorige editie van ArtZuid en is toen door mij in de derde aflevering meegenomen. Daarom ga ik nu door met Usagi Kannon gemaakt de Japanse kunstenares Leiko Ikemura, geboren in 1951 in Tsu. Om de strenge Japanse tradities te ontvluchten vertrok zij op 21-jarige leeftijd naar Spanje, waar zij in Sevilla studeerde. Via Zwitserland kwam zij in Duitsland terecht waar zij afwisselend in Berlijn en Keulen woont en werkt als kunstschilder en beeldhouwer. De Universität der Künste van Berlijn stelde Ikemura in 1991 aan als hoogleraar voor de schilderkunst.

In haar oudere werk overheerste het geweld, later verlegde zij haar aandacht naar vrouwelijke en hybride figuren. ‘Ik had een kat, mar nu zit de kat in mij, vele katten, ook een hond en veel andere dieren.’ Haar Usagi Kannon (Konijn Madonna) is haar antwoord op de kernramp bij Fukushima en de berichten over afwijkingen bij net geboren dieren.

De Spaanse kunstenaar Jaume Plensa is in 1955 geboren in Barcelona en studeerde aldaar aan de Escuela de la Llotja en aan de Escola Superior de Belles Arts de Sant Jordi, vervolgens studeerde hij nog bij de Henry Moore Foundation in Engeland en bij Alexander Calder in Frankrijk. Zelf gaf hij zijn kennis door aan onder andere École nationale supérieure des beaux-arts in Parijs. Plensa woont en werkt in zijn geboortestad. In ons land is werk van hem te bewonderen in Leeuwarden.

Hier langs de Minervalaan staat La Forêt Noire, dat door hem in 2019 is gemaakt. En net zoals het werk in de Friese hoofdstad heeft Plensa grote hoofden gecreëerd. Carlota, Laura Asia en Wilsis zijn door hem in het brons uitgevoerd.

De titel van dit gezamenlijke drietal is mede een verwijzing naar het hout, waaruit de originelen zijn gesneden. Zelfs de nerven zijn door de beeldhouwer geïmiteerd. Een knap staaltje van zijn kunst, die ontstond toen zijn vader pianospeelde en hij zich in het muziekinstrument verstopte. ‘Alles rondom mij vibreerde. Zo ontdekte ik de schoonheid van vibrerende materialen die de vibratie van het leven is.’

Sandwich is een werk van Sarah Lucas. In de jaren negentig behoorde zij tot de Young British Artists, een groep, waarvan de leden bijna allemaal aan de Goldsmith College in Londen hadden gestudeerd. Vanaf 1992 werd het werk van deze leden getoond in de Saatchi Gallery in Londen, waardoor zij internationaal doorbraken. Vaak steekt zij met haar werk de draak met het burgerlijke. En of zij dat ook voor ogen heeft gehad met haar betonnen sandwich? Of is het gewoon een eerbetoon aan deze Engelse uitvinding.

De gouden megacourgette Kevin is eveneens afkomst van Sarah Lucas. Seks is in haar werk een vaak terugkerend thema in het werk van deze in 1962 in Holloway (Londen) geboren Britse. Dit bronzen werk maakte zij in 2013.

De uitsmijter van deze aflevering is voor de in 1987 geboren Natasja Alers. Al op haar negende begon zij met het volgen van cursussen. Zij studeerde eerst aan de Weissensee Kunsthoschule in Berlijn en daarna aan de keramiekafdeling van de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Behalve keramiste werkt zij ook met installaties, is dj, promotor van concerten en betrokken bij het Grauzone festival, dat sinds 2013 bestaat en zich vooral richt op de underground scene.

‘Kunst is voor mij een manier om frustratie, verdriet, passie van obsessie en een zekere urgentie te uiten’, zegt Alers in een interview met het magazin Kaput. Haar favoriete materiaal is klei. ‘Je kunt het zo ver duwen als je wilt en elke vorm krijgen die he wilt. Het materiaal manipuleren. Alles is mogelijk.’  Voor deze tentoonstelling maakte zij Breast Party XL. Een verzameling borsten, die wel iets van afvalberg heeft.

 

kruimel

 

verkruimelen

is er niet bij

en

een hele hap eruit

zie ik nog niet gebeuren

of

heb ik mij vergist

en vind ik tussen de lakens

toch

de warmte van

jouw lijf

 

Opa IJsbeer

 

Verantwoording

1.       Inleiding – eigen informatie

2.       Tahon – ArtZuid – johantahon.be

3.       Ikemura – wikipedia – ArtZuid

4.       Plensa – wikipedia – ArtZuid

5.       Lucas – boijmans.nl – ArtZuid

6.       Lucas – ArtZuid

7.       Alers – natasjaalers.nl – kaput-mag.com