Deel 3
Amsterdam Artzuid 2
De gratis tentoonstelling Artzuid in Amsterdam is dit
jaar aan haar zesde editie toe. Het evenement wordt om de twee jaar gehouden en
hiervoor is een eigen stichting opgericht. Voor de huidige tentoonstelling zijn
twee curatoren aangesteld: Jhim Lamoree en Michiel Romeyn. De curatoren namen
contact op met ruim vijftig kunstenaars om mee te doen aan deze kunstexpositie,
die vanwege het open karakter voor een groot publiek toegankelijk is. Vandaag
de tweede aflevering over Artzuid.
Ik heb het plantsoen van de Minervalaan bereikt en in dat
plantsoen staan talloze objecten. Veelal in een haag van struiken en bloemen. Het
werk van de Belgische kunstenaar Nick Ervinck kom ik als eerste tegen. Deze in
1981 in Roeselare geboren kunstenaar werkt veel met polyester. Op zijn
vijftiende ging Ervinck reeds naar de kunstacademie in Brugge en vervolgde zijn
opleiding in Gent.
Apsaadu is van dezelfde Belgische kunstenaar.
Abstract en dat is ook zijn bedoeling want voor het figuratieve en het
vastleggen van een persoon of een object, landschap of noem maar op, heb je
fotografie en bijvoorbeeld de beelden in Madame Tussaud, laat hij in een
interview weten. ‘Toch wil ik ook een beeld dat is geworteld in het verleden.
Als kind van mijn tijd probeer ik iets aan de traditie toe te voegen.’
Mijn fantasie gaat met mij aan de haal. Ik wil personen
zien, een hoofd zonder gezicht. Opgestoken handen, opgestoken vingers. Naar mij
en naar iedereen die de vingers van Ervinck wil volgen. De tijd neemt om te
kijken naar de kunst van deze kunstenaar.
Bij de titel Venus komt bij mij meteen de stem van
Mariska Veres binnen die deze titel naar een wereldhit zong. De beeldhouwster
Eja Siepman van den Berg, geboren in 1943, houdt zich vooral bezig met het
menselijk lichaam, zonder hoofd. En dan ook nog eens het vrouwenlichaam,
waarbij zij meestal haar kunstwerk vervaardigd aan de hand van enkele foto’s. Een
glad donker bronzen lijf.
De kunstenares ontving in 2017 de tweejaarlijkse
Wilhelminaring, een oeuvreprijs voor de beeldhouwkunst. Zij is de tweede vrouw
die deze prijs in ontvangst heeft genomen. De voormalig directeur Wim Pijbes
prijst haar voor haar nauwgezetheid en omdat zij wars is van andere stijlen de
menselijke figuur als uitgangspunt neem. Hij noemt het tijdloze bakens in de
ruimte om ons heen: ‘troostend bijna’.
Staande (armen omhoog) is uit 1985 en het oudste
kunstwerk van haar hand dat tijdens deze tentoonstelling is te zien. Van haar
werk zijn meerdere exemplaren gegoten en dit is nummer 2/8. En net als bij het
vorige werk zien wij een lichaam met kleine stompjes armen. Alsof die er niet
toe doen. Ditmaal dus in de hoogte gestoken.
Irene Droogleever Fortuyn, geboren in 1959 in Geldrop,
vormde jarenlang een kunstenaarsduo met Robert O’Bien. Na de dood van de Britse
beeldhouwer/schilder in 1988 bleef Irene Fortuyn nog lange tijd doorwerken
onder de naam van het duo: Fortuyn/O’Brien. Fortuyn woont en werkt in Amsterdam
en is tevens docente Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag.
Voor de Biënnale stond de kunstenares haar werk Schöne
Aussicht af. Een installatie bestaande uit gecoat staal, glas en steen. Als
ik kom lopen zie ik door een hekwerk/vouwscherm vooral een bankje met daarop
met een rolkussen. Met moeite kan ik de neiging om op het bankje te gaan zitten
onderdrukken. Dit object is voor het eerst gepresenteerd tijdens Documenta IX
iin 1992, een overzicht van de ontwikkeling van hedendaagse kunst, die eens in
de vijf jaar in het Zuitse Kassel plaatsvindt.
Animaris Longus is het slot van deze aflevering.
Bouwer van dit stuk installatietechniek is Theo Jansen. Deze kunstenaar is
vooral bekend door het maken van zijn strandbeesten. Opgebouwd uit vooral
elektriciteitsbuizen en worden voortbewogen door de wind. Jansen ontwerpt zijn
dieren in de computer en bouwt ze daarna op. Voor zijn werk werd hij in 2018
geëerd met de titel Kunstenaar van het jaar. Een jaar eerder was hij Briljanten
kunstenaar van het jaar.
De Animaris Longus van Theo Jansen is ontstaan in 2010.
Het is een van die werken waar mensen met verbazing naar kunnen kijken of juist
met afgrijzen omdat ze het helemaal niets vinden. Al die pvc-buizen
bijeengehouden met tie wraps. En dan ook nog eens zo kolossaal. Weglopen zal
dit dier van Jansen hier niet. Daarvoor is het net te goed vastgezet. Beweging
zit er echter wel in.
Glad en glimmend verhef ik mij
vanuit de bodem van de aarde
Jij plaatst mij op een voetstuk
verankert mij voor de waarde
Ik draai en kronkel en voel mij
van alle kanten bekeken en zie
de mensen dralen wachten op
het hoofd tussen de schouders
met opgestoken vingers naar
jou
Opa IJsbeer
Verantwoording
1.
Inleiding –
artzuid
2.
Minervalaan – wikipedia
– artzuid
3.
Minervalaan –
wikipedia – artzuid
4.
Minervalaan –
artzuid
5.
Minervalaan – wikipedia
– artzuid
6.
Minervalaan – kunstenaarvanhetjaar.nl
Reacties
Een reactie posten