Beeldbepalend 287
Assen
Woensdag 4 december 2024
Het nonnenklooster Maria in Campis, ook wel Mariënkamp
genoemd, werd in 1259 verplaatst van Coevorden naar een zandrug die in de
ijstijd is ontstaan. Er werden toen ook singels gegraven waarvan het grootste
deel later is gedempt. In dit gebied is tegenwoordig het centrum van de Drentse
provinciehoofdstad Assen gevestigd. Het klooster werd in 1602 opgeheven waarna
het hoofdgebouw werd gebruikt als vergaderplaats van onder andere het College
van Gedeputeerden. Ver in de achttiende eeuw werd Assen buiten dit centrumgebied
uitgebreid en werd het vooral een woonplaats voor welgestelden.
Als je met de trein in Assen arriveert dan kan Mannes de aankomende reiziger bijna niet ontgaan. Op het Stationsplein staat sinds 2018 een reusachtige hond van accoya. Dit is hout van een naaldboom die in productiebossen groeit en na ongeveer dertig jaar wordt geveld. De zes meter hoge Mannes is niet onomstreden. Bewoners vonden het te groot of hadden geen idee waar het beeld voor stond. Het idee van een zwart beest werd echter ingeruild voor een roodbruin exemplaar en dat is gerealiseerd.
Mannes staat voor ‘welkom thuis’ en hij wacht trouw tot anderen weer vertrekken. Het beeld is gemaakt door Q.S. Serafijn, het pseudoniem van Robert Hack (1960-2024), een beeldhouwer, installatiekunstenaar, fotograaf en schrijver. Mannes kwam tot stand in samenwerking met de architect en schrijver Maurice Nio (1959-2023).
In de Stationsstraat zie ik twee bijna identieke kunstobjecten met de titel Two columns, six parts. Ze zijn gemaakt door het kunstenaarsduo Nel Haringa (Amsterdam, 1941) en Fred Olijve (Beilen, 1937). Zij wonen en werken sinds 1969 samen in een voormalige lagere school in het Drentse Een.
Haringa + Olijve, ook wel kortweg H+O, maakten de twee kunstwerken in 1990. Het deel dat het dichtst bij het gebouw van het UWV staat is van roestvrij staal. Het andere object is gemaakt van cortenstaal. De twee stukken zijn daar in 1993 geplaatst.
Bij de buren, Stationsstraat 28, staat in de tuin van het monument Overcingel een totaal ander beeld, een houten beeld waarvan de maker mij niet bekend Is. Het kunstig gesneden beeld doet mij denken aan Spook dat door Albert Szukalski is gemaakt, maar wie die twee objecten naast elkaar neerzet zal ook meteen de grote verschillen ontdekken. Deze sculptuur van jas zonder inhoud behoort tot de boomzaagkunst.
Op de hoek van de Stationsstraat en de Oostersingel is een kapsalon gevestigd. Dat wordt nog eens versterkt door de fraaie muurdecoratie #mahsaamini die ook een eerbetoon is aan Mahsa Amini (1999-2022). Deze jonge Iraanse vrouw overleed in gevangenschap na haar verzet tegen het dragen van de hijab in Teheran. De illustratie is gemaakt door Sara Emami, die in Iran is geboren maar al in haar eerste levensjaar naar Nederland kwam. Emami laat met haar tekening zien hoe vrouwen al veertig jaar worden onderdrukt in haar geboorteland, waar zij zelf niet meer naar toe kan vanwege haar daar omstreden werk.
In de tuin van hetzelfde perceel staat ook een metalen schaar om nog maar eens te onderstrepen dat hier een kapsalon is gevestigd. In 2025 bestaat die zaak twintig jaar. Hendrik Wielinga, eigenaar van Glamour Hair, vertelt dat hij De schaar ongeveer tien jaar geleden van een andere kapper uit het centrum heeft gekocht. Gegevens over de maker heeft hij niet, ook niet over die kapper. Het opvallende stuk wordt iedere avond binnengehaald. Een boa is al eens langs geweest om te wijzen op het gevaar dat anderen zich eraan kunnen bezeren.
Schuin aan de overkant staat het ongetwijfeld bekendste beeld van Assen: Bartje. Hij is de hoofdpersoon uit twee streekromans van Anne de Vries. In 1954 is een standbeeld van hem onthuld, gemaakt door Suze Boschma-Berkhout. Regelmatig werd dit beeld vernield en werd daarom weggehaald en bewaard in het Drents Archief in Assen.
In 1992 maakte de beeldhouwster een steviger, bronzen kopie dat nu hier is te zien. Een 8,5 meter hoog exemplaar heb ik overigens al eens laten zien, als onderdeel van ArtZuid in 2021. Van Bartje zijn ook talloze miniaturen gemaakt, waarvan er een in ons huis staat. Dit beeld is voor mij een mooie afsluiting van dit hoofdstuk.
uit het zicht
om maar meteen te beginnen
ben niet meer wie ik ooit was
zelfs al draag ik fier mijn
jas
toch blijf ik leeg van binnen
draag de pij niet met plezier
’t voelt gewoon als een kras
een wond die nooit echt genas
verdwijn daarom in het kohier
Opa IJsbeer
Verantwoording
1. 1. Inleiding –
wikipedia
2. 2. Stationsplein
– kunstencultuur.nl – wikipedia
3. 3. Stationsstraat
30 – wikipedia
4. 4. Stationsstraat
28 – geen informatie
5. 5. Oostersingel
19 – harpersbazaar.com
6. 6. Oostersingel
19 – Hendrik Wielinga
7. 7. Oostersingel
– historiek.net









Reacties
Een reactie posten